ในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ พื้นที่ทุกตารางเมตรล้วนเป็นมากกว่าสถานที่ใช้งาน แต่คือ
“พื้นที่มีชีวิต” ที่หล่อหลอมวิถีการเรียนรู้และการใช้ชีวิตของผู้คนจำนวนมากในแต่ละวัน ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่อ่านหนังสือ พื้นที่นั่งทำงานกลุ่ม พื้นที่ออกกำลังกาย พื้นที่ทำกิจกรรม หรือแม้แต่พื้นที่เล็ก ๆ ที่ประชาคมธรรมศาสตร์มักใช้พักใจในช่วงที่เหนื่อยล้า—ทุกมุมล้วนมีความหมายและมีเรื่องราวของตัวเอง และมีบทบาทเป็นฉากหนึ่งของเรื่องราวที่เกิดขึ้นตลอดเวลา และมีลมหายใจของตัวเอง
เป็นพยานให้กับเสียงหัวเราะของเพื่อนใหม่ การโต้เถียงกันอย่างจริงจังของคนที่กำลังทำโปรเจกต์ ไปจนถึงความเงียบสงบของผู้ที่กำลังนั่งทบทวนเป้าหมายในอนาคต ทุกพื้นที่จึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางที่มีทั้งการค้นพบ เติบโต และเปลี่ยนแปลง

บางพื้นที่อาจเป็นที่ซึ่งนักศึกษามาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที แต่กลับทิ้งความทรงจำไว้เป็นปี
บางพื้นที่เป็นที่รวมตัวของความคิดสร้างสรรค์ บางพื้นที่เป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพ หรือแม้แต่ความฝันที่กำลังจะเกิดขึ้นจริง อาจเป็นแค่โต๊ะมุมหนึ่งใน Co-working Space ที่คุณเคยนั่งทำรายงานจนรุ่งเช้า แต่พอเวลาผ่านไป มันกลับกลายเป็นสถานที่ที่เตือนให้คุณนึกถึงวันที่คุณไม่ยอมแพ้ต่อความเหนื่อยล้า

บางพื้นที่อาจเป็นห้องคาราโอเกะเล็ก ๆ ที่คุณและเพื่อนร้องเพลงกับเสียงแหบหลังสอบเสร็จ คืนวันที่ความกังวลละลายไปพร้อมเสียงหัวเราะ

บางพื้นที่คือสนามกีฬาที่คุณวิ่งวนซ้ำ ๆ โดยไม่รู้เลยว่าจังหวะก้าวเท้าวันนั้นจะพาคุณไปผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ หรือพบคนที่เข้าใจคุณที่สุด

และบางพื้นที่อาจเป็นเพียงทางเดินเงียบ ๆ หน้าตึกที่คุณใช้เดินกลับหอในวันที่คิดอะไรไม่ออก แต่กลับกลายเป็นจุดที่ทำให้คุณตัดสินใจเรื่องสำคัญในชีวิตได้อย่างชัดเจน และนั่นคือเสน่ห์ของธรรมศาสตร์ ที่ความประทับใจไม่ได้ถูกสร้างขึ้นจากสถานที่เพียงอย่างเดียว แต่เกิดจากช่วงเวลาที่พื้นที่นั้นมอบให้

ทุกย่างก้าวในมหาวิทยาลัยจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่คุณจะย้อนกลับมาคิดถึงเสมอไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี พื้นที่เหล่านี้ก็ยังคงอยู่ เฝ้ามองรุ่นต่อรุ่นเติบโต เปลี่ยนแปลง เพราะสุดท้ายแล้ว… สิ่งที่ทำให้ธรรมศาสตร์เป็นธรรมศาสตร์ไม่ใช่แค่ผู้คน หรืออาคาร แต่คือ “พื้นที่” ที่คอยหล่อเลี้ยงให้ทุกคนเติบโต อย่างงดงามในแบบของตัวเอง พื้นที่ที่มองเห็นการเริ่มต้นเล็ก ๆ ของใครสักคน จนกลายเป็นความสำเร็จที่เขาภูมิใจ พื้นที่ที่รับฟังความเหนื่อยล้า แม้ไม่มีเสียงตอบกลับ แต่กลับปลอบโยนได้ดีกว่าคำพูดใด พื้นที่ที่เป็นสักขีพยานให้กับการพบกัน การจากลา การหัวเราะ การร้องไห้ และความเปลี่ยนแปลงนับไม่ถ้วน

พื้นที่ที่บ่มเพาะความกล้าให้คุณลองผิด ลองถูก ล้ม และลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง พื้นที่ที่ช่วยให้คุณรู้ว่าตัวเองอยากเป็นใครในโลกใบนี้ ความเป็นเพื่อน ความเป็นบ้าน และความเป็นธรรมศาสตร์

เพราะท้ายที่สุด… พื้นที่ไม่ได้มีไว้แค่ให้เราใช้ แต่มีไว้ “ให้เราเติบโตไปพร้อม ๆ กัน”